Aquí os dejo mi video hecho con go!animate, me pareció fácil e interesante utilizar esta aplicación ya que así la podré usar para más cosas. He decidido hacer mi go!animate sobre la violencia de género. Espero que os guste!
Go!Animate trabajo informatica by lopezlaral46 on GoAnimate
jueves, 11 de diciembre de 2014
miércoles, 10 de diciembre de 2014
Ciencia que conta - ''Unha nova mascota''
Ola a todos. Hoxe vou ensinaros o meu traballo de ''Ciencia que conta'' que trataba de engadirlle hiperenlaces a un relato e eu escollín este para facer a miña tarea. A verdade é que resultoume sencillo de facer e entretido. Espero que vos guste, un saúdo.
UNHA NOVA MASCOTA
Manuel Francisco Lamela Gómez
IES Basanta Silva (Vilalba)
Cheguei famento do colexio coma sempre. Senteime e xa estaban to - dos esperándome. Destapei a pota e, gran decepción... outra vez ervellas! Nunca me gustaran. Servinme unhas poucas porque a miña nai se empeñaba en que había que comer de todo aínda que fose pouca canti - dade. Pero esta vez quedei mirando para elas e comecei a pensar no que nos contara o noso profesor de Bioloxía sobre Mendel e os seus experi - mentos. Sorrín imaxinando a cara dos monxes cando viron que Mendel enchera o horto de ervellas e imaxineinos fartos e enfadados por ter sem - pre o mesmo menú. A miña nai estaba observándome e preguntoume: —En que pensas? —En Mendel e os seus experimentos –contestei. —Como? —Nada mamá, nada. O meu irmán pequeno era moi curioso e non quedou conforme coa resposta e insistiu: —Que experimentos? —Os de Mendel, observando o comportamento das ervellas foi quen de explicar como se herdan as características na descendencia. —Onde vivía? —Vivía no mosteiro de Brno e como necesitaba moitas plantas para investigar aproveitou o horto para sementar ervellas. O horto do mostei - ro só produciu ervellas durante varios anos e os monxes protestaban por - que o menú era sempre o mesmo. Pero o abade sempre apoiou a Men - del e de nada lles servía queixarse. —Eu non quixera estar na pel deles –comentei. —Non, a ti víate mal –dixo a miña nai. —Pero non entendo que facía coas ervellas? –preguntou o meu irmán. —Sementou un montón de ervellas e despois cando medraban as plantas arrincaba as de talo alto e só quedaba coas de talo baixo. Cruzou as de talo baixo ata que conseguiu que as plantas baixas só tivesen des - cendencia de plantas baixas. E despois fixo o mesmo coas de talo alto. Así chegou a variedades puras. Experimentou con outros tipos: lisa, ru - gosa; amarela, verde... —Por que? –dixo o meu irmán. —Buscaba variantes puras para despois facer el as mesturas e descu - brir como se transmiten as características. Sabendo as características que Secundaria 47 ten unha planta e sabendo como se transmiten podía dicir como sería o híbrido que saía delas despois de mesturalas. —Híbrido? –volveu preguntar o meu irmán. —Unha variante cruzada. Mendel eliminaba o pole dunha das plan - tas e depositaba sobre as flores das plantas nas que quería que se produ - cisen as sementes o pole da planta coa que a quería cruzar. —Eu –dixo o meu pai– lembro de pequeno que o meu avó buscaba as mellores plantas para a semente e que cun pincel collía pole dunha planta e pasábao por outra para cruzalas. Dicía que así conseguían as máis resistentes. —Que divertido, por que non nos ensinas a facelo? —Claro que si! —E que descubriu Mendel? –seguía preguntando moi interesado o meu irmán. —Despois de varios experimentos puido formular tres leis que permi - ten saber as características da descendencia antes de nacer. A primeira lei di que ao mesturar dúas especies puras que se diferen - cian nunha característica a descendencia da primeira xeración será toda igual. Se se cruza unha planta pura de ervella lisa e unha planta pura de ervella rugosa todos os fillos terán as sementes lisas. A segunda lei di que ao cruzar entre si os fillos que saíron da anterior mestura haberá catro tipos de descendentes: unha cuarta parte parecera - se á avoa, outra ao avó e a metade restante parecerase aos pais. Se cruza - mos entre si sementes lisas, fillos de pai liso puro e unha nai rugosa pura, por cada catro novos fillos tres serán lisos e outro rugoso. Na terceira lei di que os cruzamentos entre plantas que teñen dúas ca - racterísticas diferentes, por exemplo ervellas de semente lisa e amarela con ervellas de semente verde e rugosa, esas características crúzanse se - gundo as leis anteriores pero son independentes entre si. A cor non in - flúe en que sexa rugosa ou lisa, e viceversa. —Canto dan de si as ervellas! –dixo a miña nai. —Non son as ervellas, é a curiosidade e a teima dun científico. Aprendera de pequeno na granxa do seu pai a observar as plantas e tamén a practicar distintas técnicas como a hibridación e ademais estaba todo o día lendo. Tivo a sorte de que o mandaran dende o mosteiro á universidade de Viena e alí aprendeu a importancia de encontrar leis que expli - quen como funciona a natureza, aprendeu a planificar e deuse de conta de que para descubrir algo hai que buscalo. —Teimudos, traballadores, curiosos, os científicos son así –dixo a miña nai. —Ben, eu xa non vou queixarme máis das ervellas; despois de todo, grazas a elas, apareceu unha nova ciencia: a xenética. No verán quero que 48 Ciencia que conta 2013 me deixedes plantar no horto ervellas de dous tipos e practicar o proce - so de hibridación. Así penso que me gustarán máis. —As túas ervellas unha nova mascota, non? —Pois si!
UNHA NOVA MASCOTA
Manuel Francisco Lamela Gómez
IES Basanta Silva (Vilalba)
Cheguei famento do colexio coma sempre. Senteime e xa estaban to - dos esperándome. Destapei a pota e, gran decepción... outra vez ervellas! Nunca me gustaran. Servinme unhas poucas porque a miña nai se empeñaba en que había que comer de todo aínda que fose pouca canti - dade. Pero esta vez quedei mirando para elas e comecei a pensar no que nos contara o noso profesor de Bioloxía sobre Mendel e os seus experi - mentos. Sorrín imaxinando a cara dos monxes cando viron que Mendel enchera o horto de ervellas e imaxineinos fartos e enfadados por ter sem - pre o mesmo menú. A miña nai estaba observándome e preguntoume: —En que pensas? —En Mendel e os seus experimentos –contestei. —Como? —Nada mamá, nada. O meu irmán pequeno era moi curioso e non quedou conforme coa resposta e insistiu: —Que experimentos? —Os de Mendel, observando o comportamento das ervellas foi quen de explicar como se herdan as características na descendencia. —Onde vivía? —Vivía no mosteiro de Brno e como necesitaba moitas plantas para investigar aproveitou o horto para sementar ervellas. O horto do mostei - ro só produciu ervellas durante varios anos e os monxes protestaban por - que o menú era sempre o mesmo. Pero o abade sempre apoiou a Men - del e de nada lles servía queixarse. —Eu non quixera estar na pel deles –comentei. —Non, a ti víate mal –dixo a miña nai. —Pero non entendo que facía coas ervellas? –preguntou o meu irmán. —Sementou un montón de ervellas e despois cando medraban as plantas arrincaba as de talo alto e só quedaba coas de talo baixo. Cruzou as de talo baixo ata que conseguiu que as plantas baixas só tivesen des - cendencia de plantas baixas. E despois fixo o mesmo coas de talo alto. Así chegou a variedades puras. Experimentou con outros tipos: lisa, ru - gosa; amarela, verde... —Por que? –dixo o meu irmán. —Buscaba variantes puras para despois facer el as mesturas e descu - brir como se transmiten as características. Sabendo as características que Secundaria 47 ten unha planta e sabendo como se transmiten podía dicir como sería o híbrido que saía delas despois de mesturalas. —Híbrido? –volveu preguntar o meu irmán. —Unha variante cruzada. Mendel eliminaba o pole dunha das plan - tas e depositaba sobre as flores das plantas nas que quería que se produ - cisen as sementes o pole da planta coa que a quería cruzar. —Eu –dixo o meu pai– lembro de pequeno que o meu avó buscaba as mellores plantas para a semente e que cun pincel collía pole dunha planta e pasábao por outra para cruzalas. Dicía que así conseguían as máis resistentes. —Que divertido, por que non nos ensinas a facelo? —Claro que si! —E que descubriu Mendel? –seguía preguntando moi interesado o meu irmán. —Despois de varios experimentos puido formular tres leis que permi - ten saber as características da descendencia antes de nacer. A primeira lei di que ao mesturar dúas especies puras que se diferen - cian nunha característica a descendencia da primeira xeración será toda igual. Se se cruza unha planta pura de ervella lisa e unha planta pura de ervella rugosa todos os fillos terán as sementes lisas. A segunda lei di que ao cruzar entre si os fillos que saíron da anterior mestura haberá catro tipos de descendentes: unha cuarta parte parecera - se á avoa, outra ao avó e a metade restante parecerase aos pais. Se cruza - mos entre si sementes lisas, fillos de pai liso puro e unha nai rugosa pura, por cada catro novos fillos tres serán lisos e outro rugoso. Na terceira lei di que os cruzamentos entre plantas que teñen dúas ca - racterísticas diferentes, por exemplo ervellas de semente lisa e amarela con ervellas de semente verde e rugosa, esas características crúzanse se - gundo as leis anteriores pero son independentes entre si. A cor non in - flúe en que sexa rugosa ou lisa, e viceversa. —Canto dan de si as ervellas! –dixo a miña nai. —Non son as ervellas, é a curiosidade e a teima dun científico. Aprendera de pequeno na granxa do seu pai a observar as plantas e tamén a practicar distintas técnicas como a hibridación e ademais estaba todo o día lendo. Tivo a sorte de que o mandaran dende o mosteiro á universidade de Viena e alí aprendeu a importancia de encontrar leis que expli - quen como funciona a natureza, aprendeu a planificar e deuse de conta de que para descubrir algo hai que buscalo. —Teimudos, traballadores, curiosos, os científicos son así –dixo a miña nai. —Ben, eu xa non vou queixarme máis das ervellas; despois de todo, grazas a elas, apareceu unha nova ciencia: a xenética. No verán quero que 48 Ciencia que conta 2013 me deixedes plantar no horto ervellas de dous tipos e practicar o proce - so de hibridación. Así penso que me gustarán máis. —As túas ervellas unha nova mascota, non? —Pois si!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)